Hallo iedereen die dit leest, ik kan al een hele week niet fatsoenlijk slapen dus heb ik besloten om het van mij af te schrijven. Ik had een dagboek maar door schending van privacy gebruik ik deze niet meer. Je kunt je nu afvragen, waarom schrijf je dan deze tekst in het openbaar en om eerlijk te zijn heb ik geen idee.. Ik hoop door deze tekst te schrijven ik erachter kom wat me zo dwars zit. Zoals vele nu wel zullen weten, vertrek ik 7 augustus naar Amerika voor 5 maanden en zal daarna voor 6 maanden naar Frankrijk gaan. Ik vertrek met de organisatie WEP. In Amerika zal ik eerst 3 dagen doorbrengen met mijn organisatie in New York en daarna ga ik naar Mount Vernon in Arkansas. Ik ga die periode bij een gastgezin intrekken en het dagelijks leven beleven als een 17 jarige. Ik doe dit immers niet alleen want er zal een Duits meisje, genaamd Henrike, ook bij deze familie verblijven. Ik kijk er naar uit en hoop dat het een geweldige ervaring word, ook al ben ik iemand die gewoon het op haar af laat komen.
Het moeilijkste van heel deze situatie is het afscheid nemen. Aangezien ik enigkind ben hebben mijn ouders het zeer moeilijk om afscheid van mij te kunnen nemen en dat is iets wat ik niet wil aanzien. Het liefst zou ik nu op het vliegtuig willen stappen en wegwezen. Ik ga mijn vrienden ook hard missen, ik heb al van een paar moeten afscheid nemen maar het is nu ook niet dat het voor altijd is maar misschien heb ik na dit jaar totaal geen contact meer met deze mensen. Ik heb deze laatste weken enorm veel steun van mijn vrienden en familie gekregen wat ik enorm apprecieer.
Voor mijn vertrek in Amerika is nog niet alles in orde, ik heb morgen een afspraak met de ambassade en ik hoop dat alles in orde komt, ik vrees dat dit mij ook wakker houd ook al pieker ik er niet over maar zit het wel ergens in mijn hoofd opgekropt. Mijn bagage is nog niet eens gemaakt, ik moet nog een aantal kleren kopen en ook nog voor voldoende medicatie voorzien. In een notendop, ik ben nog niet klaar om te vertrekken en ik heb nog maar 9 dagen. Ik ben altijd zo geweest, altijd voor het einde alles in orde maken. Bezorgd vooral mijn mama een hoop stress.
Mijn gastfamilie ziet er heel aardig uit, ook al hebben ze lang op zich laten wachten. Mijn gastmama heet Sandy en gastpapa noemt Allen. Ze hebben 4 kinderen maar die zijn allemaal uit het huis, ze hebben wel 3 honden. De vader jaagt graag en ik vrees dat ik wel een dood hert ga tegenkomen, misschien zelfs doodschieten, wie weet.. Het dorp is klein maar dat maakt me niet uit, het is er heel rustig en waarschijnlijk zal ik veel sterren zien s'nachts en dat is iets dat ik altijd wou zien, want met de lichtvervuiling hier in België zien we niet alles. Ik zal naar een school gaan waar er meer studenten zitten dan in mijn dorp en het aantal studenten is rond de 200 dus je kunt het je wel inbeelden. Ik word omringt door bossen. Ik heb gekozenen om basketbal te spelen op school want dat is wel iets groots in het dorp ook al kan ik er niks van maar het is een goede gelegenheid om vrienden te maken. Ik heb nog niet extreem veel contact gehad met mijn gastfamilie buiten de gastmama. Morgen zal ik na de afspraak ook nog cadeautjes moeten vinden voor de familie. Je zou denken Sophie geef chocolade! Maar volgens mij is het niet echt aangenaam om gesmolten pralines te krijgen als bedankje.. We zullen wel zien wat ik vind.
Over mijn gastfamilie in Frankrijk weet ik nog niks, ik weet alleen dat ik 10 januari daar moet zijn. De periode dat ik in Frankrijk verblijf zal veel moeilijker zijn dan in Amerika omdat mijn Frans niet geweldig is. Dit is natuurlijk ook de rede dat ik ook naar Frankrijk ga, hoewel het land en de cultuur ook zeer fascinerend zijn.
Ik ga het hierbij laten voor vandaag, ik begin (eindelijk) moe te worden, het is nu 3.15 en moet er om 6 uur uit, dus het werd ook wel tijd.
Slaapwel iedereen en tot de volgende! :)
