Lets go Warhawks!

Hier ben ik weer :) 

Onze eerste niet-officiële match was 4 weken geleden ondertussen, we moesten tegen de junior boys spelen. Coach had mij en Rike een papier gegeven en zo moesten we een aantal spelers volgen en noteren als ze een field goal gemaakt hadden, steals, blocks, turnovers etc. Veel basketbal termen dus ;) het kwam er op neer dat we niet moesten spelen. Tot na de pauze coach ons papier wegnam en zei dat we moesten spelen! WAT?! Ik helemaal geschokt loop ik op het veld maar mijn voeten waren verdooft door het lang zitten dus toen iedereen naar de ene kant van het veld liep volgde ik maar mijn voeten konden niet volgen en ja daar lag ik dan.. Plat op de grond... Good first impression ;) ik kan niet zeggen wie gewonnen had want iedereen was het vergeten bij te houden. De week erna was het spirit week en het weekend erna homecoming. In deze week was er elke dag een thema waarin we ins verkleden.   

- Maandag was het characterday, aangezien dat de seniors normaal gezien foto's gingen maken had in me niet omgekleed. Maar er was kans op een tornado dus is het niet doorgegaan (ja kans op een tornado ik had enorm veel schrik)

- dinsdag was het twinday, Rike en ik hadden een hard rock cafe tshirt en zelfde kleur vest dus konden we 'twinnen'

- woensdag was het american pride dat, ik had een tshirt met de Belgische vlag erop geschilderd maar door problemen met mijn maag ben ik thuis gebleven 

- Donderdag was het tacky tourist day, 

- en als laatste vrijdag, blue and silver day. Onze schoolkleuren, hier heb ik jammer genoeg geen foto's van. 

Zaterdag hadden we homecoming, aangezien we een kleine school zijn was het geen indrukwekkende homecoming. Mensen die gekozen waren om hun jaar te presenteren waren opgekleedt samen met hun date. 

Daarna speelde alle basketbal ploegen van elk jaar tegen elkaar. Ik heb ook gespeeld ookal heb ik niks indrukwekkends kunnen doen maar we hebben plezier gehad :) 

Na de wedstrijden was er nog een dans waar we veel plezier hebben gemaakt ookal was de muziek super slecht haha! 

We hebben nu elke dinsdag en donderdag wedstrijden. Rike en ik moeten de spelers bijhouden en we hebben vorige week de laatste 2 minuten mogen spelen omdat het duidelijk was dat we gingen winnen. 

De dagen gaan nu nog sneller voorbij omdat ik het zo druk heb, dat is fijn maar ik ga het hier echt missen! 

Ik ben vorig weekend nog een vriendin gaan opzoeken die hier ook in Arkansas zit als uitwisselingstudent en het zo fijn om een bekend gezicht te zien en Nederlands te praten! Mijn stopwoordjes zijn al Engels en af en toe waren we Engels aan het praten zonder dat we het echt besefte! 

Gisteren was het Halloween en kleine kinderen kwamen gekleed in schattige spookjes trick or treat zeggen, echt super schattig! Omdat ik niet voor haunted houses ben ben ik thuis gebleven. Ik heb in de plaats met mijn beste vriendin en met mijn mama geskypt. Ik besef pas hoe hard ik mijn familie en vrienden als ik met hun praat. Ik kan amper wachten tot ik ze zie maar ik ga mijn gastfamilie en vrienden hier vreselijk missen! 

Dit was het voor deze week

Until next time,

X Sophie 

En we maken nog een extra rondje

Tis nu al een maand geleden dat ik een blog heb geschreven en dat spijt me enorm, echt waar! 

Er is zoveel gebeurd de laatste maand zowel goede als slechte dingen :) 

Kort overzicht:

De situatie bij mijn gastgezin werd eigelijk alleen maar slechter. Mijn gastzus en ik voelde ons niet meer thuis. We durfde niks meer te vragen of gewoon een gesprek beginnen lukte niet meer. De familie wou ons wel terug maar voor hun was het nog steeds heel zwaar en om dan nog twee exchange students in huis te hebben was het niet echt ideaal. Als resultaat wouden mijn Gastzus en ik verhuizen naar een andere familie, maar dit is niet makkelijk voor onze organisaties omdat we graag bij elkaar wouden blijven. Gelukkig wou de familie waar we een week hadden gelogeerd ons in huis nemen ook al wonen er al twee kinderen. Dit nam veel tijd in beslag en ik wou pas een blog schrijven eer alles in orde was. 

Dus alles is geregeld nu :) we zijn verhuisd! Ik ben hier nog maar een week maar alles is echt zo veel beter. We voelen ons thuis en het is hier echt een familie leven. Ik heb een broer en twee zussen nu! Kassidy is 15 jaar en zit in dezelfde graad als Rike en Brooks is 14, hij is eigelijk de neef van Kassidy maar logeert hier omdat op onze school basketbal redelijk goed is. We komen goed overeen en we geven iedereen zijn privacy als die het nodig heeft. 

Aangezien we bij de vorige gastfamilie niks deden heb ik de voorbije maand amper iets gedaan. We zijn naar een football match geweest in een high school in Conway ( dichts bijzijnde grote stad). Dat was wel leuk om te zien maar ik snapte er niks van. 10 mensen staan op het veld en 90 andere naast het veld, geen idee waarom...

Ik heb seniorpictures laten maken voor jaarboek :) 

Eergisteren was er bijna kans op een tornado en dat was niet zo rustgevend. Vorig jaar was er ook een tornado dicht in de buurt en die had een heel dorp omver geblazen.. ( zeer rustgevend) 

Ik heb een paar dingen bijgehouden die voor mij raar leken:

- ze eten hier niet met een mes

- alles kan gefrituurd worden (zelfs oreos) 

- 15 jarige die met de auto rijden is nogal raar 

- boeren en scheten laten in het openbaar is zeer acceptabel

- ze hebben hier geen verwarming, ze hebben in de plaats overal ventilaties het warmte verschil tussen binnen en buiten is enorm

- het dier van Arkansas in een Razorback, een wild zwijn, genoeg gezegd 

- ze rijden hier met grasmaaiers op de weg (dit zijn vooral de oude creepy mensen, maar toch) 

- wandelen en fietsen bestaat hier niet 

- vroeger in Belgie bestond lunchables, ik at dit als kind, het zijn crackers en sneetjes hesp en kaas die je op elkaar kunt stapelen en dan natuurlijk eet je het op. In Belgie waren ze plots waren ze verdwenen maar hier bestaan ze nog! 

- scheldwoorden zijn een grote taboe en als je ze gebruikt kijkt iedereen geschokt, maar hun muzieksmaak gebruikt ze genoeg. 

- zoek maar op wat rednecks zijn..

Ik denk dat dat het zowat is nu :)

Ik beloof dat ik vaker een blog zal maken! Je mag me slaan als het langer dan een maand duurt eer ik een andere blog heb.. 

De volgende blog zal ik foto's van het huis erop zetten en andere random dingen 

Until next time

X Sophie 

Één grote rollercoaster

Oké laten we beginnen met twee weken geleden donderdag. We moesten naar school gaan om onze vakken te kiezen. De uurrooster hier is elke dag hetzelfde, dus ik heb elke dag het eerste uur Engels, twee environmental science, derde US history, vierde study hall (ja dit was een keuze vak), vijfde wiskunde functies, zesde multimedia, zevende basketbal en achtste clothing ( praten over mode of eigenlijk doen we niet echt veel in deze les) daarna heb ik vaak nog anderhalf uur basketbal practice. Na dit allemaal in orde te hebben gebracht was er die avond nog een open house in school. Waar je de leerkrachten beter kunt leren kennen en welke schoolspullen je nodig hebt. 

Vrijdag zijn we naar de rodeo geweest. Voor het snelste rond drie tonnen rijden, geitjes omverkieperen en vastbinden en natuurlijk het stier rijden. Dit allemaal duurde zo'n 5 uur en met 100+ mensen en een dixi wc was dit geen pretje. 

De eerste schooldag viel goed mee, alles was nieuw en de leerlingen waren allemaal zeer aardig. Er zitten meer dan 10 Exchange students in onze school en dat voor een school met maar 200 leerlingen.. Dus een Exchange student zijn is niet zo speciaal en dat merkte ik de volgende dagen wel. Maar omdat ik basketbal doe leer je iedereen al wat sneller kennen. 

Dan donderdag gebeurde er iets vreselijk. De oudste dochter van Sandy (gastmama) werd geraakt door een auto en meegesleurd toen ze een winkel wou binnen gaan en ze werd onmiddellijk met ernstige toestand naar het ziekenhuis gebracht. Omdat niemand in het huis was moesten we bij iemand anders gaan slapen. De volgende dag is de dochter gestorven, ze was 20 jaar.. Om de familie rust te geven hebben we een week bij de andere familie geslapen. In het weekend zijn we met een andere familie naar hun boothuis geweest op het meer. We hebben daar het hele weekend overnacht en gewaterskied, op een band gezeten en rustig gegeten in het midden van het meer. 

 

Vorige maandag was het de herdenking van de dochter in de sporthal bij ons op school. De favoriete kleur van haar was paars dus iedereen had paarse kleren aan, heel mooi om te zien. De familie krijgt nu heel veel steun van iedereen en het is fijn om te zien wat een sterke gemeenschap dit is. 

Hoewel mijn Exchange programma niet zo sprookjes achtig verloopt leer ik hier veel uit en ik denk dat dat het belangrijkste is. 

Ik ga het hierbij laten. 

Als iemand nog vragen heeft ivm de school, met de gebeurtenissen of gewoon algemeen, je mag me altijd een bericht sturen via Facebook. Het is leuk om te weten dat mensen daadwerkelijk mijn blogs lezen en geïnteresseerd zijn :) 

Until next time 

X Sophie

Welcome to Arkansas

 

Aangezien ik nu dus al een paar daagjes in Arkansas, heb ik de buurt al een beetje kunnen verkennen. Het land is zoals echte cowboys, een huis met een grote weide erom heen, een paar honden en natuurlijk paarden, koeien en soms schapen. Ze praten hier ook met zo'n accent dat je echt moet luisteren om het te verstaan. Mijn gastmama haar accent valt nog mee maar de vader is echt verschrikkelijk. 

In Arkansas roken ze niet maar proppen ze snuff in hun mond, het is een tabak-achting prop dat ze van voor in hun lip steken. Daarna spugen ze hun speeksel uit in een flesje, je kent het wel van de films. 

De huisdieren worden niet vertroeteld zoals ze hier zijn, de honden mogen nog niet eens aan je kleren snuffelen of ze worden al weggestuurd, really sad. De hond dat ze hier hebben is buiten en blijft daar ook, en blaffen mag hij al helemaal niet.

In elk huis hier zal je ook wel een rendier aan de muur zien, ja ze hebben ze zelf neergeschoten. Ze leven hier overal en eten de planten op. Ik heb er zelf nog geen gezien, ale toch geen levende. 

Het huis war ik in leef, ligt echt 80 meter van de school en raad eens! Ze brengen je echt met de auto tot daar! Te voet gaan is not cool. 

Zie je dat gebouw vanachter? Ja dat is de school.

Het eten hier is echt veel te zoet, of er zit te veel kaas in. Hoeveel verschillende geraspte kaas ze hier hebben, echt niet normaal! De Duitse student en ik hebben ervoor gezorgd dat er genoeg water is en fruit haha. 

Ik zal nog zen par foto's hieronder zetten van het huis en van de huizen van de omgeving. (Zal er nog meer trekken voor mijn volgende blog) 

Morgen ga ik ook naar school, met de auto natuurlijk, om mijn uurrooster te kiezen, ben benieuwd.

Until next time,

Sophie x

 Living

 Living

 Weide

Vliegen vliegen vliegen

Oké het is vandaag de 10de en dat betekend dat ik mijn gastgezin ga zien vandaag!

De drie dagen new york waren echt heel fijn, we waren maar met 3 Vlamingen en de rest waren er Walen, Fransen, Australiërs en Italianen. Ik denk dat we zowat alles gedaan en gezien hebben wat je zou willen doen in new york.. (Ben te moe om het op te sommen) 

Terug op het vliegtuig op weg naar Chicago, ik moest om3 opstaan!! en daarna heb ik mijn volgende vlucht naar little rock in Arkansas. Aangezien niemand mij verwittigd had dat het een uur tijdsverschil was, was ik dus helemaal overstuur omdat ik dacht dat ik mijn vlucht had gemist... Toen ik eindelijk op het vliegtuig zat had hij nog een half uur vertraging, kon niet beter! Na een uur vliegen in een inie minie vliegtuig lande ik eindelijk in little rock. De twee gastzussen stonden mij op te wachten er een welcome home bord dus dat was wel leuk. We zijn naar huis gereden en tot zover zit ik dus :) 

Volgende week begint school dus dan zal ik veel meet te zeggen hebben, en zoals je kan zien heb ik vandaag niet de concentratie om iets fatsoenlijks te type.. 

Until next time,

Sophie x

Vertrekken!

Op dit moment zit ik op het vliegtuig (12:04), 7 en een half uur vliegen, dit gaat nog een fijne vlucht worden! Straks hier meer over.

Ik zal eerst nog vertellen wat er de voorbije week is gebeurd. Dus zoals ik in mijn vorige blog had vermeld moest ik naar de ambassade gaan voor mijn visum. Gelukkig had ik alles in orde en om mijn visum vroeger te krijgen zou er de mogelijkheid zijn om deze zelf op te halen ipv dat ze het opsturen. Bij het kleine 'interview' vroeg ik of ik mijn visum mocht komen ophalen, bleek dat er een probleem was met visum goedkeuring en kon het 2 weken duren eer ik mijn visum zou hebben!! Dit zou dus beteken dat ik niet de 7de kon vertrekken en dat zou niet goed uitkomen voor mijn school daar.. GEWELDIG! Ik heb mijn organisatie gebeld maar zij wisten van het probleem en zouden het proberen te regelen. De dag erna werd ik gebeld en zeiden ze me dat ze mijn visum en paspoort meenemen naar de luchthaven, alles was al in orde. 

Nu twee dagen voor mijn vertrek, belt mijn organisatie of ik het niet zag zitten om geïnterviewd te worden voor het journaal, eeuh nee? Liever niet.. 

Maar te vergeefs vandaag toen ik aankwam in de luchthaven stonden ze daar allemaal met hun cameraploeg, allemaal wenende jongeren en ouders te filmen, en voor dat ik het wist werd ik geïnterviewd.. Ik denk dat ik 10 keer heb gezegd dat het een geweldige ervaring gaat zijn met een knal rood hoofd. 

Het afscheid nemen was moeilijk, ik denk niet dat er iemand is droog gebleven, maar ja dat hoort erbij he :) bij het inchecken bleek dus dat er geen plaats was en zouden ze me afroepen bij de gate.. Daarna werd ik ook nog helemaal gefolieerd en alles uit mijn rugzak werd eruit gehaald , geen idee waarom. Ik heb een plaats gekregen, jammer genoeg niet business maar gewoon een economic seat, doeme! 

Op dit moment zit ik dus in de vlieger en zal ik mij moeten bezig houden met spelletjes te spelen op de ipad, want ik het geen cool tv'tje voor mij waar er leuke films opstaan die ik dus nu allemaal niet kan zien.

Voor de rest kijk ik enorm uit naar de 3 dagen in NY en natuurlijk ook naar mijn gastfamilie in Arkansas. 

Lieve mensen, ik ga het hierbij laten voor vandaag :)

Until next time!!

Sophie x

Alles in een notendop

Hallo iedereen die dit leest, ik kan al een hele week niet fatsoenlijk slapen dus heb ik besloten om het van mij af te schrijven. Ik had een dagboek maar door schending van privacy gebruik ik deze niet meer. Je kunt je nu afvragen, waarom schrijf je dan deze tekst in het openbaar en om eerlijk  te zijn heb ik geen idee.. Ik hoop door deze tekst te schrijven ik erachter kom wat me zo dwars zit. Zoals vele nu wel zullen weten, vertrek ik 7 augustus naar Amerika voor 5 maanden en zal daarna voor 6 maanden naar Frankrijk gaan. Ik vertrek met de organisatie WEP. In Amerika zal ik eerst 3 dagen doorbrengen met mijn organisatie in New York en daarna ga ik naar Mount Vernon in Arkansas. Ik ga die periode bij een gastgezin intrekken en het dagelijks leven beleven als een 17 jarige. Ik doe dit immers niet alleen want er zal een Duits meisje, genaamd Henrike, ook bij deze familie verblijven. Ik kijk er naar uit en hoop dat het een geweldige ervaring word, ook al ben ik iemand die gewoon het op haar af laat komen.

 Het moeilijkste van heel deze situatie is het afscheid nemen. Aangezien ik enigkind ben hebben mijn ouders het zeer moeilijk om afscheid van mij te kunnen nemen en dat is iets wat ik niet wil aanzien. Het liefst zou ik nu op het vliegtuig willen stappen en wegwezen. Ik ga mijn vrienden ook hard missen, ik heb al van een paar moeten afscheid nemen maar het is nu ook niet dat het voor altijd is maar misschien heb ik na dit jaar totaal geen contact meer met deze mensen. Ik heb deze laatste weken enorm veel steun van mijn vrienden en familie gekregen wat ik enorm apprecieer.  

Voor mijn vertrek in Amerika is nog niet alles in orde, ik heb morgen een afspraak met de ambassade en ik hoop dat alles in orde komt, ik vrees dat dit mij ook wakker houd ook al pieker ik er niet over maar zit het wel ergens in mijn hoofd opgekropt. Mijn bagage is nog niet eens gemaakt, ik moet nog een aantal kleren kopen en ook nog voor voldoende medicatie voorzien. In een notendop, ik ben nog niet klaar om te vertrekken en ik heb nog maar 9 dagen. Ik ben altijd zo geweest, altijd voor het einde alles in orde maken. Bezorgd vooral mijn mama een hoop stress. 

Mijn gastfamilie ziet er heel aardig uit, ook al hebben ze lang op zich laten wachten. Mijn gastmama heet Sandy en gastpapa noemt Allen. Ze hebben 4 kinderen maar die zijn allemaal uit het huis, ze hebben wel 3 honden. De vader jaagt graag en ik vrees dat ik wel een dood hert ga tegenkomen, misschien zelfs doodschieten, wie weet.. Het dorp is klein maar dat maakt me niet uit, het is er heel rustig en waarschijnlijk zal ik veel sterren zien s'nachts en dat is iets dat ik altijd wou zien, want met de lichtvervuiling hier in België zien we niet alles. Ik zal naar een school gaan waar er meer studenten zitten dan in mijn dorp en het aantal studenten is rond de 200 dus je kunt het je wel inbeelden. Ik word omringt door bossen. Ik heb gekozenen om basketbal te spelen op school want dat is wel iets groots in het dorp ook al kan ik er niks van maar het is een goede gelegenheid om vrienden te maken. Ik heb nog niet extreem veel contact gehad met mijn gastfamilie buiten de gastmama. Morgen zal ik na de afspraak ook nog cadeautjes moeten vinden voor de familie. Je zou denken Sophie geef chocolade! Maar volgens mij is het niet echt aangenaam om gesmolten pralines te krijgen als bedankje.. We zullen wel zien wat ik vind.

Over mijn gastfamilie in Frankrijk weet ik nog niks, ik weet alleen dat ik 10 januari daar moet zijn. De periode dat ik in Frankrijk verblijf zal veel moeilijker zijn dan in Amerika omdat mijn Frans niet geweldig is. Dit is natuurlijk ook de rede dat ik ook naar Frankrijk ga, hoewel het land en de cultuur ook zeer fascinerend zijn. 

Ik ga het hierbij laten voor vandaag, ik begin (eindelijk) moe te worden, het is nu 3.15 en moet er om 6 uur uit, dus het werd ook wel tijd. 

Slaapwel iedereen en tot de volgende! :)